Interpunkcja to inaczej przestankowanie. Słowo to pochodzi od łacińskiego rzeczownika interpunctio (czasownik interpungo ‘rozdzielać’). Ma ona swój początek w starożytnej Grecji i Rzymie.
Interpunkcja polska - charakterystyka
Interpunkcja polska ma przede wszystkim charakter składniowy, a znaki interpunkcyjne służą do uwydatniania logiczno-składniowej konstrukcji zdań. Dzięki interpunkcji możemy też wydzielać człony wtrącone, podkreślać ważność niektórych wyrazów lub wpływać na rytmikę wypowiedzi i intonację.
W definicji „interpunkcji” mieszczą się wszystkie znaki interpunkcyjne, ich stawianie oraz zasady użycia w tekście. Poszczególne znaki interpunkcyjne mają wyraźnie określone funkcje i możliwości ich użycia, ale jednocześnie w pewnych sytuacjach mogą być stosowane wymiennie, np. do wydzielenia wtrąceń w wypowiedzi możemy użyć dwóch myślników, przecinków lub nawiasów, w zależności od tego, jaki efekt chcemy osiągnąć.
Zasady, które regulują stosowanie znaków interpunkcyjnych, mają charakter obowiązujący, dlatego należy ich przestrzegać. Dzięki temu tekst będzie przejrzysty, jednoznaczny i zrozumiały dla odbiorcy. Niewłaściwe użycie znaków lub ich brak może całkowicie zmienić sens wypowiedzi, a nawet uniemożliwić jej zrozumienie.
Funkcje interpunkcji
Interpunkcja ma trzy podstawowe funkcje:
1) ułatwia odbiór tekstu;
2) oddaje w tekście pisanym niektóre właściwości typowe dla mowy, np. dzięki znakom interpunkcyjnym możemy zaznaczyć przerwy w toku wypowiedzi lub zawiesić głos;
3) pozwala na właściwą interpretację tekstu.
Dokładne zasady polskiej interpunkcji znajdziesz w dziale Zasady interpunkcji.
Komentarze