Cudzysłów jest znakiem interpunkcyjnym, który ma charakter wyodrębniający. Składa się z dwóch znaków – otwierającego i zamykającego. Służy do wydzielania cytatów oraz oznaczania specyficznego użycia wyrazu bądź wyrażenia.
W języku polskim podstawową formą cudzysłowu jest tzw. cudzysłów apostrofowy, zwany również typograficznym („ ”). Można spotkać się także z innym jego wariantem (” ”), ale w publikacjach należy stosować ten pierwszy.
W szczególnych zastosowaniach dopuszcza się użycie cudzysłowu ostrokątnego: » « lub « » oraz cudzysłowu definicyjnego: ‘ ’ lub ‛ ’. Cudzysłów o ostrzach skierowanych do środka, czyli tzw. niemiecki, jest używany do specjalnych wyróżnień w tekście i w przypadku, gdy występuje cudzysłów w cudzysłowie. Z kolei cudzysłów o ostrzach skierowanych na zewnątrz, tzw. francuski, służy do wyodrębniania znaczeń (w pracach naukowych i słownikach) oraz partii dialogowych (w utworach poetyckich).
Należy pamiętać o tym, aby nie używać znaków cudzysłowu w postaci lub układzie typowym dla innych języków oraz cudzysłowu maszynowego (" "), który jest stosowany – jak sama nazwa wskazuje – w piśmie maszynowym, a obecnie dominuje także w mediach społecznościowych i wszelkich tekstach pisanych przy użyciu komputera lub smartfona (nie należy się nim posługiwać w publikacjach drukowanych, ponieważ symbol ten oznacza sekundę lub cal).
Wszystkie typy cudzysłowów składa się bez odstępów od elementów, które obejmują.
Dokładnie zasady użycia cudzysłowu wraz z przykładami znajsziesz tutaj.
Komentarze