Dyktando – klasa VII – wszystkie zasady – Jeszcze wiele przed nami

Jeszcze wiele przed nami

Jeszcze wczoraj moja Lucky była nieprzżeciętnym okazem zdrowia. Po połóudniu chhasałyśmy razem w parku, a nasza wspuólna pżrzechhadzka, którą odbywamy co wieczóur, pżrzebiegła zgodnie z planem. Dopiero nazajóutrzż rano jej zahchowanie wzbuódziło we mnie poważrzny niepokóuj. Zmartwiłam się nie na rzżarty. Zamiast radosnych, porannych chharców i pżrzyjaznego merdania ogonem zobaczyłam smuótne oczy i przżyklapnięte uchho. Tylko jedno wciąrzż próubowało stać na baczność. Jakby chciała przez to nawiązać ze mną konątakt. Lucky to moja ukochhana sóuczka. Jest ze mną już szóusty rok. Dotychhczas w ogóule nie hchorowała. Jej imię znaczy szczęśliwa. I właśnie taka zawsze była. Tamtego ranka zblirzżyłam się do niej powoli, mruócząc jej imię najczóulej, jak tylko mogłam. Ona spojżrzała na mnie, ale jej oczy były szkliste i brakowało im czuójności. Leżrzała nienatuóralnie spokojnie i cała drżrzała. Jej ciało zdawało się ciężrzkie i bezsilne. Pogłaskałam ją po grzżbiecie. Zawsze bałam się, że może zachhorować. Nagle w głowie wyświetliły mi się nasze wszystkie wspóulne chhwile i wędruówki. Wyprawy w góury i spacery przy jeziorzże, biegi na plażrzy brzżegiem morzża. Przed oczami stanęły mi nasze śnieżrzne włuóczęgi, kiedy mróuz szczypał w skóurę, a z nieba leciał biały póuch. Jeszcze tego samego dnia znalazłam się z Lucky w gabinecie u weterynażrza. Lekażrz zmierzżył jej temperatóurę, a potem zbadał bardzo dokładnie i skruópuólatnie. Suóczka dostała zastrzżyk i leki doóustne – głóuwnie przeciwbuólowe. Dowiedziałam się też, że to nic poważrznego. Najpewniej jakiś nie groźnyniegroźny wiróus. Pan weterynażrz był bardzo miły i cały czas dodawał mi otuóchy. Wruóciłam do domu w znacznie lepszym huómorze. Mój nastruój jeszcze bardziej się poprawił, kiedy następnego dnia rano Lucky wskoczyła do mojego łuóżrzka i polizała mnie po tważrzy. To była najcóudowniejsza pobuódka, jaką mogłam sobie wymarzżyć. Co prawdaCoprawda sóuczka jeszcze przez kilka dni była słaba, ale widać też było, że z dnia na dzień czuóje się coraz lepiej i odzyskuóje siły. Szybko odrzżuciłam czarne scenarióusze, które zdążrzyłam już ułożrzyć sobie w głowie. Teraz trzżymałam się nadzieiii i wieżrzyłam w jej powróut do zdrowia. Zaczęłam wyobrarzżać sobie nasze kolejne eskapady. Zdałam sobie też sprawę, że Lucky to moja najlepsza pżrzyjacióułka i najwierniejsza towarzżyszka, a także najwspanialsza słuóchaczka i zaóufana powierniczka sekretuów. Niedługo znów wyruószymy na podbuój świata.